پیداش کردم. همونی که تو روزای دلگیر سال 96 گوش میدادم و سعی میکردم خوب باشم. سعی میکردم لحظه به لحظه ی این آهنگ بیکلامو تو ذهنم حفظ کنم و زندگی خودمو،آینده ی خودمو تصور کنم.
بهش گوش دادم و یاد این افتاد که چقدر قوی بودم.
اون روز وقتی یهو جلو روم ظاهر شد و دیدمش یهو اشک تو چشام جمع شد، انگار یادم انداخت یادم رفته قوی بودنو. اون شب وقتی کنار ذ نشسته بودم و هندزفریشو تو گوشم گذاشته بود رفتنشو تماشا کردم و گفتم این آخرین باریه ک ب خودت اجازه میدی اینجوری باشی. از لحظه ای که چشمت سایه شو تو امتداد درختا گم کرد دیگه حق نداری این آدمی باشی که هستی.
آهنگو دوباره گوش بده. یادت بیار پاییز 96 رو ک قوی بودی. یادت بیار پاییز 97 رو ک قوی تر بودی و حالا بدون که تو میتونی تو یه لحظه از چیزایی ک آزارت میده جدا بشی و هندزفریتو بذاری توی گوشت و به اون آهنگ گوش بدی و گذشته و آیندتو تصور کنی